تقلب، خودداری دسته جمعی از شرکت در انتخابات، خشونت های روزانه... . صحت انتخابات افغانستان، پیش از رسیدن به زمان برگزاری آن، زیر سئوال است. این انتخابات، امتحانی مهم برای کشور و حتی جامعه بین الملل محسوب می گردد.

 کِلِر بیه، گزارشگر شبکه خبری فرانس 24 در کابل، به توصیف شرایط افغانستان در فاصله کوتاه باقیمانده تا انتخابات ریاست جمهوری این کشور می پردازد. آنچه که در پی می آید برگرفته از نوشته اوست:

 روستای چهل دختران، واقع در جنوب ولایت کابل. قریب ده مرد با دست های فرسوده و زمخت روی زمین چمباتمه زده و به جمع آوری سیب زمینی مشغولند. طارق توضیح می دهد: "ما زارع هستیم و در اینجا کار می کنیم." و می افزاید: "9 ساعت در روز، یعنی از ساعت 7 صبح تا شب هنگام، مشغول کار هستیم." او نیز همانند دیگران، کارگر روزمزد است. بابت جمع آوری محصولات، روزانه مبلغی معادل دو یورو دریافت می کند، اما با توجه به کمبود آب منطقه، فقط ماهی چند روز می تواند کاری برای خود دست و پا کند.

 شرین، مالک زمین کشاورزی نیز غم و غصه ای را که کارگرانش دارند، از خود به تعبیری دیگر بروز می دهد: "می بینید، من یک و نیم هکتار زمین دارم. اما نمی توانیم چیزی جز مقدار بسیار کمی سیب زمینی برداشت کنیم. هیچ کس دست ما را نمی گیرد." زمانی که با وی درباره انتخابات ریاست جمهوری در پیش رو سخن به میان آورده می شود، جوابی حیرت آور می دهد. او در حالیکه خنده بلندی سر داده، توضیح می دهد: "نمی دانم به چه کسی رای بدهم! خدا می داند!" شرین می افزاید: "اگر تا پیش از انتخابات، اتفاقات خوبی بیفتد، شاید رای بدهیم."

 تعطیلی حوزه های اخذ رای بنا به دلایل امنیتی

 سکنه بخش چهارآسیاب به خاطر انفعال دولت حامد کرزای مایوس شده اند. با این حال، آنان بر این باورند که رای دادن در وضعیت روزانه زندگی آنان تغییری ایجاد نخواهد کرد. بسیاری از افراد قصد رای دادن ندارند. می ترسند! البته بعضی ها هم معتقدند به هر کسی هم که رای بدهند، نه به آنان کمک می کند و نه خدماتی به آنان می رساند. وی توضیح می دهد: "اینجا 65 درصد با دولت هستند و 35 درصد به مخالفین دولت پیوسته اند. زمین های مردم از دست آنها گرفته شد، اما هیچکسی به فریادشان نرسید."

 شرکت نکردن در انتخابات، به ویژه، در مناطق گرفتار جنگ و خونریزی، یکی از مهمترین چالش های پیش روی انتخابات ریاست جمهوری افغانستان می باشد. در ولایت کاپیسا، در یکی از بخش های بسیار درگیری که سربازان فرانسوی زیر آتش دائم شورشیان هستند، بعید نیست که یک چهارم حوزه های اخذ رای به علت ناامنی فزاینده تعطیل شوند.

 در کابل، نیز برخی از تحریم انتخابات سخن به میان آورده اند. احمدشاه احمدزی، یکی از چهره های سیاسی افغانستان و نخست وزیر اوایل دهه نود این کشور تا پیش از حاکمیت طالبان، می گوید: "زمانی که جنگ است، چه کسی حاضر می شود جان خود را برای رفتن به پای صندوق های اخذ رای به خطر بیندازد؟ هیچ کس نخواهد آمد! من مخالف انتخابات نیستم. داشتن انتخابات خوب است، اگر و فقط اگر انتخابات، انتخاباتی برای تمام افغان ها باشد. آن وقت ما اعلام می کنیم که می شود به این انتخابات اعتماد کرد."

 "اینجا دموکراسی فقط روی کاغذ وجود دارد."

 باید اذعان داشت که در مقابل دیدگان شهروندان افغان، فرآیند برگزاری انتخابات با فقدان اعتماد در حال شکل گیری است. مسئله تقلب خود یکی از مسائل مورد بحث می باشد. در پایتخت، یافتن نمونه هایی دال بر وجود برخی بی نظمی ها و بی قاعده گی ها در تهیه سیاه های انتخاباتی، کار دشواری نیست. تنها شرط برای گواهی دادن، فاش نشدن اسم اشخاص است. مرد جوان می گوید: "این سمت کارت، نشانه کمیسیون انتخابات و سمت دیگر آن پلاک و امضای من دیده می شود." وی با نشان دادن هفت کارت شرکت در انتخابات با هویت یکسان (که همه با هویت خود او بودند) اعتراف می کند که این رویه، رویه ای  معمول است و درباره دلیل آن می گوید: ""شایع شده که کاندیداها به آنهایی که بهشان رای می دهند، پول خواهند داد. هر چه بیشتر کارت داشته باشیم، پول بیشتری نیز به دست خواهیم آورد. به خاطر همین است که من این تعداد کارت گرفته ام. اینجا دموکراسی فقط روی کاغذ وجود دارد."

جامعه بین الملل خواستار به کار گیری همه ظرفیت های ممکن، جهت محدود ساختن تقلب در انتخابات گردیده است. اما به هر حال بایستی افراد، شخصا، مورد اعتماد بودن انتخابات را احساس نمایند. اگر افغان ها احساس کنند که انتخابات شفاف نیست یا بیانگر رای و نظر آنان نمی باشد، خطر نپذیرفتن نتیجه انتخابات در این کشور، نیز، وجود دارد و با توجه به پیشینه جنگ و خونریزی در افغانستان، بعید نیست که بعضی ها حتی دست به اسلحه هم بشوند.